مقايسه‌ي اثر دهان‌شويه‌ي كلرهگزيدين2/0 درصد با عصاره‌ي سيب بر كاهش استرپتوكوكوس موتانس بزاق

  • Arezoo Tahmourespour Assistant Professor, Department of Microbiology, School of Medical Basic Sciences, Khorasgan Branch, Islamic Azad University, Isfahan, Iran
  • Arash Ghodousi Assistant Professor, Department of Forensic Medicine , School of Nursing and Midwifery, Khorasgan Branch, Islamic Azad University, Isfahan, Iran
  • Mahboubeh-Alsadat Tavalaei Dental Student, Khorasgan Branch, Islamic Azad University, Isfahan, Iran
  • آرزو طهمورث‌پور استاديار، گروه ميكروب‌شناسي، دانشكده علوم پايه پزشكي، دانشگاه آزاد اسلامي واحد خوراسگان، اصفهان، ایران
  • آرش قدوسي استاديار، گروه پزشكي قانوني و مسموميت‌ها، دانشكده‌ي پرستاري و مامايي، دانشگاه آزاد اسلامي واحد خوراسگان، اصفهان، ایران
  • محبوبه السادات تولايي دانشجوي دندان‌پزشكي، دانشكده‌ي دندا‌‌‌‌ن‌پزشكي، دانشگاه آزاد اسلامي واحد خوراسگان، اصفهان، ایران

چکیده

مقدمه: شايع‌ترين عامل پوسيدگي دندان، باكتري استرپتوكوكوس موتانس مي‌باشد. سال‌هاست كنترل پوسيدگي دندان با استفاده از دهان‌شويه‌ها به‌عنوان يك روش شيميايي مطرح است. هدف از اين تحقيق مقايسه‌ي اثر ضد باكتري دهان‌شويه‌ي كلرهگزيدين با عصاره‌ي سيب به‌عنوان يك دهان‌شويه‌ي طبيعي بود.

مواد و روش‌ها: در این پژوهش تجربی- آزمایشگاهی، نمونه بزاق 20 فرد به محيط كشت جامد منتقل شد. سپس 10 فرد به‌عنوان گروه 1 از كلرهگزيدين و 10 فرد به عنوان گروه 2 از عصاره‌ي سيب استفاده كردند. مجدداً از بزاق نمونه‌برداري شده و به محيط كشت جامد منتقل شدند. تعداد كلوني‌هاي رشد يافته در هر گروه قبل و بعد از استفاده از دهان‌شويه‌ها شمارش و با يكديگر مقايسه گرديد. داده‌ها توسط نرم‌افزار آماری SPSS نسخه 17 و آزمون t مورد بررسی قرار گرفت (05/0 = α).

یافته‌ها: نتايج نشان داد كه تفاوت معناداري در ميانگين تعداد كلوني‌ها قبل از استفاده از دهان‌شويه‌ها وجود ندارد (862/0 = p value)، اما ميانگين تعداد كلوني‌ها بعد از مداخله در گروه 1 (001/0 > p value) و در گروه 2 (002/0 = p value) كاهش معنادار يافت. كاهش در ميانگين تعداد كلوني‌ها در گروه كلرهگزيدين به‌طور معناداري بيش‌تر از گروه عصاره‌ي سيب بود (001/0 > p value). درصد کاهش کلونی‌ها بعد از مداخله دهان‌شویه‌ها در گروه 1، 8/92 درصد و در گروه 2، 5/54 درصد بود.

نتیجه‌‌گیری: عصاره‌ي سيب مي‌تواند به‌عنوان يك ماده‌ي ضد میکروبی مؤثر در محيط دهان به‌كار رود، اگرچه هم‌چنان كلرهگزيدين به‌عنوان دهان‌شويه‌ي استاندارد داراي اثر ضد باکتری بيش‌تري در دهان است.

كليد واژه‌ها: استرپتوكوكوس موتانس، دهان‌شويه‌ها، كلرهگزيدين

درباره نویسندگان

Arezoo Tahmourespour, Assistant Professor, Department of Microbiology, School of Medical Basic Sciences, Khorasgan Branch, Islamic Azad University, Isfahan, Iran
Arash Ghodousi, Assistant Professor, Department of Forensic Medicine , School of Nursing and Midwifery, Khorasgan Branch, Islamic Azad University, Isfahan, Iran
Mahboubeh-Alsadat Tavalaei, Dental Student, Khorasgan Branch, Islamic Azad University, Isfahan, Iran
آرزو طهمورث‌پور, استاديار، گروه ميكروب‌شناسي، دانشكده علوم پايه پزشكي، دانشگاه آزاد اسلامي واحد خوراسگان، اصفهان، ایران
آرش قدوسي, استاديار، گروه پزشكي قانوني و مسموميت‌ها، دانشكده‌ي پرستاري و مامايي، دانشگاه آزاد اسلامي واحد خوراسگان، اصفهان، ایران
محبوبه السادات تولايي, دانشجوي دندان‌پزشكي، دانشكده‌ي دندا‌‌‌‌ن‌پزشكي، دانشگاه آزاد اسلامي واحد خوراسگان، اصفهان، ایران
چاپ شده
2014-02-01
استناد به مقاله
1.
Tahmourespour A, Ghodousi A, Tavalaei M-A, طهمورث‌پورآ, قدوسيآ, تولاييما. مقايسه‌ي اثر دهان‌شويه‌ي كلرهگزيدين2/0 درصد با عصاره‌ي سيب بر كاهش استرپتوكوكوس موتانس بزاق. مجله دانشکده دندانپزشکی اصفهان [اینترنت]. 1فوریه2014 [ارجاع شده 3جولای2024];10(1):1-. Available from: https://jids.journalonweb.ir/index.php/jids/article/view/769

میزان دانلود در سال میلادی جاری

Download data is not yet available.

سخن سردبیر

دکتر رامین مشرف

مجله‌ دانشکده دندان‌پزشکی اصفهان از سال 1383 به زبان فارسی و با هدف انتشار ماحصل زحمات پژوهشی اساتید و دانشجویان دندان‌پزشکی ....

ادامه

شماره کنونی

پشتیبانی و راهنمایی

         doaj

 

Copyright © 2021, This is an original open-access article distributed under the terms of the Creative Commons Attribution-noncommercial 4.0 International License which permits copy and redistribute of the material just in noncommercial usages with proper citation.

کلیه حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به دانشگاه علوم پزشکی اصفهان می باشد